Wednesday, April 24, 2013

Hardlopers begrijpen Elkaar!

Ik ben een Hardloper
Ik ben een hardloper en ik loop omdat ik het kan en niet omdat ik het moet. Als ik zou moeten lopen zou dat betekenen dat hardlopen voor mij iets dwangmatig is geworden. Dat ik afhankelijk en verslaafd zou zijn van hardlopen. Dat ik niet zonder kan. Ik kan best zonder hardlopen, maar als ik twee dagen niet heb gerend dan wil ik wel weer gaan lopen. Het gevoel wordt bij mij extra versterkt als ik onderweg ben. Als ik in de auto zit en tijdens de rit hardlopers voorbij zie komen. Op zo’n moment wil mijn Asics aanveteren en gaan! De wil om te lopen maakt het verschil tussen het dwangmatige moeten lopen. Ik ben hardloper en geen hardloopjunk.

Kijken naar Lopers
Het kijken naar andere hardlopers is als loper bij mij wel iets dwangmatig en het gebeurd zonder dat ik er over nadenk. Ik kijk naar hun gezichten. Ik kijk of ik de loper toevallig ken. Ik kijk naar hun houding, want daar leer ik misschien weer iets van. Maar wat mij het meeste trekt is de gezichtsuitdrukking van de loper tijdens het hardlopen. Ik wil zien of er tijdens het lopen wel genoten wordt! Ik lees dan: “Ah ik heb pijn” of “Ik ben nog lang niet moe” en noem maar op.  Een onmogelijke opgave natuurlijk en dat wat aflees is mijn eigen invulling. Ik heb het idee dat ik vaak met een glimlach rond hobbel en dat anderen aan mijn gezicht kunnen zien dat ik erg ontspannen en aan het genieten ben. Maar na het bekijken van een aantal wedstrijdfoto’s moest ik daar toch wel even op terugkomen. Wat een serieuze blik! 

Focus vs Ontspannen
Hoewel ik iedere loop als leuk en ontspannen ervaar staat mijn gezicht niet altijd op het kanaaltje vrolijk. Ik ben dan toch meer geconcentreerd bezig dan ik vermoed had. Ik ben aan het hardlopen. Ik heb getraind en ik zal mijn doel halen. Focus is misschien het betere woord voor het uitlezen van het gezicht van een hardloper. Het doel behalen is ook voor mij onbewust belangrijker geworden en hoewel ik alles om me heen wel opneem, straal ik dat op een dergelijk moment niet uit. Als ik aan het trainen ben ligt de focus wel meer op de ontspanning. Ik let niet op mijn snelheid of afstand. Ik ben vooral bezig met mijn ademhalingen het leeg maken van mijn hoofd. Ik beslis dan op het laatste moment of ik bij een kruising links- of rechtsaf sla en zo liep ik op een zondag ochtend in de optrekkende mist door de polder.

Ergenis
De wereld om mij heen was aan het ontwaken en ik liep voor mijn eigen veiligheid links van de weg, want er lag geen fiets- of voetpad. Terwijl ik daar liep zag ik dat er een grote gezinsauto mijn richting op reed. De bestuurder had mij kennelijk op tijd gezien, want ik zag dat deze ruim van te voren voor mij uitweek. Hierdoor hoefde ik niet de berm in en kon ik lekker op mijn tempo door sjokken. Als dank voor zijn attente gedrag groette ik hem met een vriendelijke ‘high five’. Echter op het moment dat hij mij voorbij reed, zag ik dat hij druk met zijn handen aan het gebaren was. Hij keek niet vriendelijk en hij wees naar de andere kant van de weg. Kennelijk vond hij dat ik aan de verkeerde kant van de wegliep. Ook de vrouw die naast hem zat en al de kinderen op de achterbanken keken mij met enige ergernis aan. Alsof ik een zeer ernstige overtreding had begaan! 

Herkenning en Erkenning
Doorlopen!! En bij de volgende kruising naar links. Weer een smalle polderweg, maar nu geen automobilist in velde of wegen te bekennen. Hoofd leeg maken. Ik ben aan het hardlopen en ik geniet van elke stap die ik zet en mij daardoor verder brengt in een omgeving waar ik niet eerder was geweest en vanuit de mist zie ik aan de andere kant van de weg een andere hardloper opduiken. We naderen elkaar en op het moment dat we elkaar goed aan kunnen kijken is daar die blik van herkenning en erkenning. Een glimlach volgt en we geven elkaar op afstand een high five. We begrijpen elkaar en rennen dan door. 






High Five! 
Dan zie ik een verkeersbord die ik tijdens mij CBR theorie of praktijkexamens niet eerder had ontdekt. Het kan best zijn dat ik niet goed had opgelet of het minder interessant vond waardoor deze niet in mijn grijze massa is blijven hangen. Het is een bord waarop te zien is dat twee auto’s langs elkaar heen rijden op een plek waar de weg breder is. Ik begrijp dat het bord aangeeft dat er een plaats aankomt waar automobilisten elkaar veilig kunnen passeren zonderde berm in te rijden en meteen kwam die aardige automobilist van daarstraks weer terug in mijn gedachte. 

Wat zou het toch mooi zijn als dit een plaats is waar men als bestuurders elkaar zou moeten begroeten! Een High-Five plaats voor Automobilisten!  Ik zie het al helemaal voor me… raampje open, High Five en dan met een vette lach op je face doorrijden! Altijd beter dan je te ergeren aan andere weggebruikers die zich niet willen houden aan jouw regels! Ik lach in mezelf, omdat mijn gedachten gaan over zaken die eigenlijk niet belangrijk zijn. Mijn binnenpretje is nu ook aan mijn buitenkant te zien en lachend loop ik verder en richtinghuis. Ik heb 17 km in de benen en helemaal ontspannen kom ik bij mijn bijzonder gezinnetje.

De zelfde Weg
Voor mij staat vast dat alle hardlopers een doel naar streven. En hoewel het doel voor iedere loper anders kan zijn, is de weg naar dat doel gelijk. Het kost namelijk inspanning, doorzettingsvermogen, geduld en tijd. Om deze barrières te overwinnen moet de wil er zijn om deze stappen te overwinnen. Hardlopers weten dat van elkaar en weten wat er door je hoofd heen kan gaan. Iedere loper is ooit begonnen met stap één! De drempel over gevolgd door een volgende stap en dat maakt van hardlopen een sport waarin individuen respect naar elkaar hebben en kunnen verbroederen. Hardlopers begrijpen elkaar.  














De sportieve groet =Dennis (c) 2013

No comments:

Post a Comment